7.

Nie potrafiła w nocy spać . Przewracała się z jednego boku na drugi. Ciągle obwiniała siebie o to , że zostawiła ich tam samych. Wiedziała , że Michał jest cięty na Łukasza, a mimo to pozwoliła mu na tą bójkę... Spojrzała na zegarek , była 3.30 . W końcu, doszła do wniosku, że takie leżenie jest bez celu. Nic jej użalanie się nad sytuacją nie pomoże. Zaczęła się przechadzać po pokoju. Zaświeciła lampkę przy łóżku. Włączyła laptopa, puściła muzykę, podłączyła słuchawki i zaczęła czytać książkę. Kolejny rozdział Harry'ego Potter'a . Kolejny. I Kolejny. Teraz tylko ,,19 lat później”. Litery zaczęły się jej powoli zamazywać. Po raz kolejny czytała ten sam wers.

Jej głowa opadła powoli na biurko. Słuchawki wysunęły się jej z uszu. Zasnęła ze zmęczenia... Śnił się jej Michał. Całowali się... Nagle zaczął krzyczeć :
-Zuzia ! Wstawaj ! Będą cię plecy boleć! Połóż się na łóżko! No proszę, Zuziu !
Dziewczyna przebudziła się. Stała nad nią matka, szarpała ją za ramię.
-Mamo! Co się stało ? - zapytała rozcierając zaspane powieki, było wcześnie rano, jasne promyki słońca wpadały do sypialni przez okno.
-Spałaś. Z głową na biurku ! Cały kark będzie cię bolał. Połóż się do łóżka. Prześpij się jeszcze – powiedziała z uśmiechem.
-Ohh... No dobrze. Wyjdź, proszę – odpowiedziała. Matka pocałowała ją w czoło, wyszła i zamknęła drzwi. Zuzia powoli zeszła z krzesła , odłożyła wszystko w bezpieczne miejsce i wtuliła się w kołdrę na łóżku. Zasnęła.

Kiedy się obudziła była już 13. Poszła prosto do łazienki, wzięła szybką kąpiel. Przebrała się, wysuszyła i ułożyła włosy. Spięła je w schludny kucyk. Poszła do kuchni. Mama siedziała przy stole. Zuzia zaparzyła sobie herbatę i usiadła naprzeciwko niej.

-Właśnie miałam cię budzić. Rano spałaś jak zabita nad tym biurkiem. Co się wczoraj stało ? Tak wpadłaś do domu... - szepnęła ze zmartwioną miną matka.

-Dziękuję, że mnie w nocy obudziłaś, bo nie wiem co teraz miałabym zrobić żeby się wyprostować – zaśmiała się nastolatka. - Nic , mamo. Wszystko jest okeej – dokończyła.

-Zuza, przecież widzę. Coś cię trapi. Mam nadzieję, że sobie radzisz. Jeżeli mi nie chcesz się wyżalić to proszę nie rób nic głupiego.

-Ohhh , mamo... Nie mam siły na rozmowę , idę się zaraz przejść tylko zjem kanapkę.

-Zrobić ci ?

-Chętnie, jeżeli nie masz nic do roboty – powiedziała z uśmiechem.

Dziewczyna przełknęła z trudem ostatni kęs. Podziękowała mamie, pocałowała ją w policzek. Poszła do swojego pokoju. Zabrała torbę , telefon i słuchawki.

Ciągle ma w głowie wczorajszą bójkę. Została zamknięta w klatce. Bała się siebie , bo cały czas się obwiniała, w domu ciągle bała się, że jeden z nich do niej napisze, albo przyjdzie... Chyba, że... Nie to nie możliwe. A na mieście w każdej chwili mogła spotkać kogoś znajomego,a nie miała ochoty na pogaduszki. Nie chciała z nikim rozmawiać. Poszła do parku.

Przysiadła na brzegu stawu. Napisała SMS'a do Igi :

-Iguuuuuś . :* Kochanie. Dawno się nie widziałyśmy .. : ) Musimy pogadać. Mogłabyś przyjść do parku? Jestem przy stawie , proszę .. < 3
Nie czekała długo na odpowiedź. Przyszła po trzech minutach.
-Jaaasne . :) Właśnie byłam na mieście, będę za 5 minut . Czee . : *
-Boże , jak dobrze, że mam Igę. Ona zawsze pomoże i wysłucha – pomyślała.

Patrzyła na kaczki. Były takie wolne. Mogły latać gdzie tylko chciały, mogły robić to co chciały... ,,Ja też tak chcę” - pomyślała...
Nagle ktoś złapał ją z tyłu za ramiona. Odwróciła się, pewna tego, że to jej koleżanka już przyszła. Nie mogła uwierzyć, że był to Michał.

-Co ty tu do cholery robisz?! - krzyknęła i wstała.

-Co ja tu robię ? Powinienem się spytać co ty tu robisz? - uśmiechnął się.

-A co nie można sobie posiedzieć ?! - dopiero teraz zobaczyła, że jego twarz jest pokryta zadrapaniami,a pod okiem ma śliwę. -Co ty robiłeś!? Czemu tak wyglądasz?! Co zrobiłeś Łukaszowi , dupku ?!

-Ohohohoh , dziewczynko nie zapędzaj się. Trochę się podrapaliśmy. Nic poważnego. Nie spinaj... A twój Łukaszek jest w domku – dokończył z ironicznym uśmiechem.

-Jesteś bezczelny! - krzyknęła i uderzyła go w twarz. - Myślałam, że jesteś inny , że nie jesteś taki zadufany w sobie no, ale jednak... Wczoraj podjęłam decyzję. To już koniec. Nic z tego. Nie pasujemy do siebie.

-Spoko , nara gówniaro – powiedział i odszedł. Zanim zniknął z pola widzenia , obrócił się ostatni raz i spojrzał na dziewczynę. Zuzia się rozpłakała. Nie wiedziała co w nią wstąpiło. Po prostu była na niego wściekła, ale nie chciała z nim zrywać... Chciała porozmawiać, a wyszło tak... Usiadła, wtuliła głowę w kolana. Nie potrafiła opanować łez. Cały makijaż jej spływał. Zaczęła się trząść. Kochała go , dopiero teraz to zrozumiała.

-Nie , to nie może się tak skończyć! - powiedziała do siebie.

-Co się nie może tak skończyć i dlaczego płaczesz ? - usłyszała głos Igi. Stała za nią.

-Ehhh , Iguuś . Siądź ze mną , proszę .. - powiedziała przez płacz.

-No dobrze.

-Przed chwilą był tutaj Michał... Ten mój chłopak, wiesz ?

-Taak ?

-Noo , i to wszystko przez niego. Wydarłam się na niego, bo wczoraj się pobił

z Łukaszem, bo był zazdrosny... No i zerwaliśmy... Nazwał mnie gówniarą, a mi tak na nim zależy.

-O Jezuu , Zuzia ! Daj sobie z takim debilem spokój, jeżeli on ma cię tak traktować. Wyluzuuuj , zapomnisz i będzie po sprawie.

-Ehh Iga, nie rozumiesz. Kocham go i nie wiem co mam teraz zrobić...
-Słuchaj. Jest już 15, idziemy do cukierni, coś zjesz i ci przejdzie. Czekolada działa cuda – powiedziała z uśmiechem.

-No ok,ok – nastolatka zgodziła się , wstały i ruszyły wzdłuż dróżki, kierując się w stronę drogi głównej przy której mieściła się kawiarnia. Całą drogę plotkowały, chociaż na chwilę dziewczyna zapomniała o zerwaniu. Usiadły w kawiarence. Zjadły po ciastku z kremem i czekoladą. Rozmawiały. Minęła już 16.30. Zapłaciły. Zabrały torby z krzeseł i wyszły. Dzwonek przy drzwiach zadzwonił.

Rozstały się w parku. Zuzia założyła słuchawki i ruszyła w drogę powrotną. Nagle zza zakrętu wyjechał Łukasz.

-Cześć Łukasz.

-Ekhm... No heej – dziewczyna spojrzała na jego twarz. Jego rany przypominały rany Michała, ale te były głębsze i poważniejsze. Pomyślała, że jej były chłopak musiał o nią nieźle walczyć.

-Możemy pogadać ?

-Jeżeli chcesz...

-No bo... Chciałam cię przeprosić, za to co wczoraj się stało. Nie powinnam mówić wszystkiego Michałowi.

-Nie no spoko , nie ma sprawy – powiedział zakłopotany.

-Nie wiem czy cię to interesuje , ale zerwaliśmy.

-Taak? Przykro mi...

- Ehh , dobra. Nie będę ci przynudzać moimi problemami. Wracam do domu, paa – powiedziała, podeszła do niego i pocałowała go w policzek. - I naprawdę mi przykro. Przepraszam – przytuliła go.

-Zuzia... Mówiłem nie ma sprawy.

-Dobra, ja już naprawdę muszę iść. Do zobaczenia w szkole. Cześć.

-Pa – chłopak był cały czerwony. Dotknął swojego policzka, gdzie przed chwilą pocałowała go nastolatka. Wsiadł na rower i pojechał w przeciwną stronę.

Dziewczyna szła wzdłuż chodnika na osiedlu, w słońcu zachodzącego słońca. Powiał lekki wietrzyk. Liście na drzewach już przybierały kolor pomarańczu. Czuć było nadchodzącą jesień...

________________________________________________

Siema , siema ! No i kolejny rozdział za nami . (: Przeprowadzam sondę . :) Waszym zdaniem z którym chłopakiem powinna zostać Zuzia ? Odpowiedź uzasadnij. Ostatecznie podejmę własna decyzję, ale na razie wolę wysłuchać was – czytelników . Dziękuję, za dużą ilość wejść na bloga. Zachęcam do komentowania i udzielania się . :) Pozdrawiam . : *