2.

                Korytarze były koloru beżowego. Dziewczyna pokonała kilka schodów i ruszyła w prawo w poszukiwaniu jej nowej klasy. Przeszła tuż obok damskiej toalety przeglądając kolejne plakietki przy pomieszczeniach. Kiedy już pokonała łazienkę dla chłopców znalazła się tuż przy schodach. Ruszyła w górę. Serce dalej siedziało jej w gardle. Obok ,,pracowni komputerowej’ jak widniało na drzwiach , znajdowała się klasa numer 9 , której tak szukała. Rozejrzała się dookoła i dostrzegła przy oknie dziewczynę z głową w kolanach. Miała ciemne, długie włosy…  Zuzka delikatnie kroczyła ku nastolatce.
                -Cześć. Coś nie tak ? – zapytała. Dziewczyna wyciągnęła głowę spomiędzy kolan. Z jej ciepłych brązowych oczu bił blask.
               -Nie, nic mi nie jest… Po prostu lekki stresik przed nową szkołą .
                -Ty też nowa? Czekaj… To my będziemy chodzić razem do klasy . Jesteś z matematycznej ?
                -Taak , czekam i czekam, a nikt pod dziewiątką się nie pojawił. No oczywiście prócz ciebie – powiedziała nieznajoma już z uśmiechem na twarzy.
                -Jestem Zuźka . A ty ? Mogę się dosiąść ?
                -Kornela. Jasne . Siadaj – odpowiedziała , wskazując ręką wolne miejsce. –Ale mam lepszy pomysł. Może się przejdziemy po szkole? Rozeznamy się , a do tego będę się mniej stresować jak będę chodzić, niż tutaj siedzieć . Co ty na to?

                -Bardzo chętnie.

                Kornela wstała , złapała pod rękę koleżankę i ruszyły w dół schodów. Przechodziły tuż obok klas , na końcu korytarza były schody , na lewo można było przejść do świetlicy, która odgrywała również rolę stołówki. Po prawej znajdował się mniejszy korytarz prowadzący do sali gimnastycznej.  Ruszyły zatem do przodu , w górę po schodach , aby rozejrzeć się po kolejnych piętrach.

 Obie dziewczyny drżały z przejęcia, ciągle spotykały innych uczniów ze starszych klas. Serce biło Zuzi jak oszalałe , nie wiedziała czego się może spodziewać , i kogo tu pozna . Bała się, że społeczeństwo w szkole jej nie zaakceptuje. To była jedna z jej słabości. Za bardzo przejmowała się opinią innych, przez to jej poczucie wartości jest stanowczo za niskie .

Teraz przechodziły obok tablicy ogłoszeń , planu zajęć i zastępstw. Dalej były klasy, sklepik i biblioteka, na następnym piętrze były już tylko klasy i pracownia chemiczna. Postanowiły wrócić pod klasę.
                Kiedy szły korytarzem Zuzia o mały włos nie upadła, bo wbiegł w nią jakiś nieznajomy. Złapała się za jego ramię żeby nie upaść . Popatrzyła mu prosto w oczy. Miał brązowe oczy, kasztanowe włosy i uroczy uśmiech. Chłopak zaskoczony sytuacją potrafił wybełkotać tylko :
                -Prze… prze… przepraszam .

Dziewczyna uśmiechnęła się i nic nie odpowiedziała. Stała jak wryta, chłopak ją ominął i pobiegł dalej, odwracając się jeszcze raz.
                -Zuza , chodźmy ! Tylko uważaj na takich debili jak tamten. Jeszcze sobie coś zrobisz podczas rozpoczęcia roku… - rzuciła Kornela, pociągnęła koleżankę za ramię i przeszły jeszcze kawałek , aby znaleźć się przed klasą. Dziewczyna miała w głowie ciągle jego spojrzenie, które trudno było stamtąd ,,wyciągnąć”. Pod klasą była spora grupa nowych uczniów, a za chwilę przyszła ich wychowawczyni . Pani Aleksandra Grabatorczyk. Wszyscy próbowali zająć jak najlepsze miejsca w klasie. Nauczycielka próbowała ogarnąć chaos spowodowany rozemocjonowanymi uczniami. Kiedy hałas ucichł nauczycielka zaczęła witać nowych wychowanków. Niedługo zbliżała się dziewiąta, więc wszyscy wyszli , a kiedy wychowawczyni zamknęła drzwi z trzaskiem kluczy ruszyli w stronę głównego wyjścia. Idąc chodnikiem przed budynkiem dziewczyna próbowała dostrzec nieznajomego, który na nią wcześniej wpadł. Niestety nie potrafiła go wyłapać z tłumu. Na zalanym słońcem boisku nauczycielki próbowały uciszyć obecnych już tam uczniów. Kiedy i ich klasa stanęła w odpowiednim miejscu i uciszyła się, nadeszła reszta. Niedługo po tym pani dyrektor, drobna szatynka powitała nowych uczniów. Cały apel powitalny trwał około 10 minut . W końcu , wszyscy zaczęli wracać do szkoły. A Zuzia … No właśnie, a Zuzia stała jak wryta wewnątrz tłumu uczniów. Znalazła go.  Szedł prawie obok niej. Nie potrafiła ruszyć przed siebie. Nie panowała nad tym. Wszyscy popychali ją i pośpieszali , a Kornela ciągnęła koleżankę za rękę. W końcu jakiś gruby trzecioklasista zasłonił chłopaka i dziewczyna odzyskała czucie w nogach. Idąc nie patrzyła przed siebie , bo nie miała po co. Przyjaciółka ją kierowała.
                -Boże ! Uspokój się ! To tylko zwykły chłopak! – myślała. Z drugiej strony podświadomość mówiła jej, że gdyby to był zwykły chłopak, tyle by o nim nie myślała. W końcu wrócili. Usiadła, cała zamyślona. Nawet nie zwracała uwagi na to co mówi pani Aleksandra.

Kiedy nauczycielka powiedziała, że mogą już iść do domów, dziewczyna pożegnała się z Kornelią i wyszła ze szkoły. Chciała jak najszybciej wrócić do domu i o tym wszystkim pomyśleć, a najlepiej będzie jak zapomni. Ruszyła w kierunku bloku. Nie spodziewała się jeszcze wtedy ile ten chłopak będzie dla niej znaczył…

Z dedykacją dla mojej kochanej Alex . < 333 Za zrobienie jakże pięknej grafiki . < 3