18.

-Tato...- zaczęła Claire.

-Andrzej... Dzwonił... Odda nam syna, jeżeli zapłacimy pięćset tysięcy... - powiedziała załamana matka
-No chyba debila popieprzyło! Dobrze wie, że nie jestem już w Koninie i nie zarabiam tyle forsy ile wcześniej!

-Nie masz żadnych oszczędności? To przecież chodzi o Patryka...

-Może coś mam, ale z czego będziemy dalej żyć?!

-Spokojnie, coś się wymyśli, teraz najważniejszy jest on...

-Ale poczekaj... Powiedział kiedy i gdzie mamy przekazać okup?

-Powiedział, że zadzwoni jutro i wszystko powie, a pieniądze mamy dać pojutrze...

-Po pieniądze pojadę jutro, bo teraz już nie mam sił...

-Idź się połóż, odpocznij – powiedziała matka i spojrzała na zegarek. Była już dwudziesta czwarta. - Zuzia, słuchaj będzie najlepiej jak zadzwonisz do mamy, że zostajesz u nas, co ty na to?

-Nie będę się państwu na głowę pchała w takim trudnym okresie...

-Niee, Zuza! Zostań, możesz spać u mnie w pokoju, proszę... Ja kolejnej nocy sama, bez Patryka nie zniosę – powiedziała cicho Claire, żeby Anastazja nie usłyszała.

-Nie narzucasz się dziecko! Nawet o tym nie pomyślałam. Naprawdę chcę, żebyś dzisiaj

u nas spała, nie będziesz wracać teraz o tej godzinie do domu... Oszczędź mi gadania i się zgódź – dodała 
z uśmiechem kobieta.

-No dobrze, jeżeli pani tak nalega... - odpowiedziała skromnie.

Poszła za Cler do jej pokoju. Sypialnia była dość duża. Miała jasne ściany i białe meble. Dużo było tam plakatów i różnych obrazów. Łóżko było przykryte kołdrą w kolorowe paski. Widać było, że jest to pokój nastolatki...

Claire włączyła komputer. Puściła jakiś film i przyniosła z kuchni przekąski. Oglądały filmy do rana. Około dziewiątej dziewczynę zabrała do domu Anastazja. Zuzanna musiała się przebrać i umyć, więc kobieta poczekała na nią w samochodzie. Nastolatka śpieszyła się jak tylko mogła, zabrała najpotrzebniejsze rzeczy, powiedziała mamie, że dzisiaj znowu będzie u państwa Górskich, bo Patryk jeszcze się nie odnalazł. W drodze powrotnej podjechali po Kornele. W trójkę przyjechały pod posiadłość. Okazało się, że porywacz dzwonił. Umówili się razem z ojcem przy kontenerze obok starej fabryki na ulicy Okólnej, więc ojciec wyruszył, by zdobyć pieniądze na okup.

Wszystkie siedziały w salonie. Popijały herbatę. Milczały. Ta cisza była tak gęsta, że można było ją kroić nożem... Zdenerwowane wyczekiwały powrotu mężczyzny. Po pół godziny Andrzej wreszcie wrócił otwierając z hukiem drzwi, po czym rzucił na ziemię torbę, w której najprawdopodobniej były pieniądze.

-Znalazłem skur*ysyna! - krzyknął ojciec Patryka.

-Co?! - krzyknęły naraz.

-No jechałem, widziałem go przy tej starej budowie tam przy lesie...

-W tej śmierdzącej melinie trzyma naszego syna?! Jedziemy tam! - sfrustrowana kobieta niemal krzyknęła w nadmiarze emocji
-Ana, uspokój się, pojadę sam. Mam nadzieję, że przywiozę go bezpiecznie.

-Pan chyba zwariował! Jesteśmy tu po to, żeby pomóc. Jedziemy! - krzyknęła Zuzia.

-Zwariowałaś? Nie będę was narażać, wszystkie zostajecie w domu. Ja załatwię pomoc.

-No chyba, nie... Niee, Andrzej, tylko nie jego.

-No właśnie, JEGO – odpowiedział z uśmiechem...

-Nunczako? ZWARIOWAŁEŚ?! - krzyknęła matka.

-Tylko jego znam i tylko on mi w tej sytuacji pomoże. Spokojnie, nic nie zrobi. Ja o to zadbam... - powiedział pewny swego, odwrócił się na pięcie i otworzył drzwi. -A zajmij się tymi pieniędzmi, schowaj je gdzieś – dodał i wyszedł, trzaskając drzwiami.

Matka uniosła torbę z lekką trudnością i poszła z nią gdzieś na dalsze piętra.

-Myślicie, że odzyska Patryka? - spytała Kornela, której ręce drżały niemiłosiernie.
-Mój tato? Oczywiście! Jeżeli już wie, gdzie go szukać, załatwi porywacza na amen, a jak się jeszcze Nunczako w to wtrąci to będzie krwawa masakra – zaśmiała się. - Tylko miejmy nadzieję, że mój brat jeszcze... Jeszcze żyje – dokończyła szeptem.

-W to nie wątpię, że żyję. Czuję to w kościach... Trzymajmy kciuki, usiądźmy i czekajmy, bo nic innego nam na razie nie pozostało...

Zeszła Anastazja. Nie odzywały się, czekały... Minęła już dwudziesta druga, dwudziesta trzecia, wpół do północy. Usłyszeli głos z podwórka. Chrobotanie kluczy w zamku... Nagle wszedł Andrzej z Patrykiem i jakimś nieznanym mężczyzną. Kobieta i dziewczęta, aż podskoczyły z kanapy.

-Patryk! - krzyknęły i podbiegły.

-Hola, hola! Dajcie chłopakowi odetchnąć... Sporo wycierpiał... - uspokoił ojciec wszystkich. Chociaż nastolatek i tak wiedział, że ta noc nie skończy się za szybko, bo przecież musi im wszystko opowiedzieć...

-Należy im się za ten czas, który poświęciły na czekanie na mój szczęśliwy powrót – powiedział sobie 

w duchu Patryk, uśmiechając się do siebie.
__________________________________
No i kolejny rozdział... :D Szczerze to nie planowałam dzisiaj nic dodawać, ale Ola mnie ubłagała, to macie. :) Zachęcam do komentowania, oceniania, obserwowania i udostępniania gdzie się da! : * 45137316 - moje gg, zapraszam do pisania, bo mi się nudzi! :P
Pozdrawiam, żegnam i dobranoc. < 3